ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΚΑΙ ΕΘΙΣΜΟΣ

Συνηθίζουμε σιγά-σιγά να αντιλαμβανόμαστε το καλοκαίρι σαν εποχή διακοπών αλλά και άλλων φαινομένων όπως ας πούμε οι πυρκαγιές. Μπορεί άνετα να πλατσουρίζουμε στο κύμα ενώ από πάνω μας -και πολύ χαμηλά ώστε να είναι αισθητή η παρουσία τους- να περνάνε τα αεροπλάνα που μεταφέρουν νερό για μία πυρκαγιά που μπορεί να είναι σε εξέλιξη μόλις δύο χιλιόμετρα από εκεί όπως προχθες με τις φωτιές στο Μαραθώνα. Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς…
(Ας παρακολουθήσουμε τουλάχιστον την πτήση που άλλωστε δεν μπορούμε να αγνοήσουμε μια και περνάει ξυστά από πάνω μας… )

Καθημερινά πλέον στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση ακούμε το δελτίο πυρκαγιών ανά τη χώρα και τον αριθμό των χιλιάδων στρεμμάτων που χάνονται. Η κανονικότητα αυτών των γεγονότων και των ειδήσεων τα έχει καταστήσει ένα φυσικό φαινόμενο, ένα επεισόδιο της καθημερινότητας.
Έχει πλέον γίνει απίστευτα εύκολο να μεταβολίσουμε γεγονότα οποιουδήποτε μεγέθους που άλλοτε θα ξεσήκωναν και θα κινητοποιούσαν τον κόσμο και θα έριχναν κυβερνήσεις. Αυτό βέβαια για την συγκεκριμένη υπόθεση των πυρκαγιών έχει πάψει να αποτελεί είδηση διότι επιπλέον και προς το παρόν όλες οι πυρκαγιές συγκρίνονται με τις προπερυσινές και εφόσον είναι μικρότερες σε μέγεθος δεν αποτελούν αντικείμενο ανησυχίας και προβληματισμού.
Αυτό ακριβώς όμως είναι το ανησυχητικό. Ο εφησυχασμός. Στο μεταξύ η παραίτηση κάνει ώστε να μην αποτελεί μάθημα ή σήμα κινδύνου μία πυρκαγιά.

Μία βόλτα σε γύρω τετράγωνα μετά τις πυρκαγιές στην Αττική, φανέρωσε ότι δεν έχει αλλάξει κάτι, τα ξερά χόρτα και τα σκουπίδια που συσσωρεύονται σε άδεια οικόπεδα, δίπλα σε κάδους απορριμμάτων και αλλού, συνεχίζουν να αυξάνονται και να ξεραίνονται…

Τι σχέση έχει αυτό ίσως αναρωτηθεί κάποιος ανυποψίαστος;
Έχει άραγε;